Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου
Και κάνεις το κορμί σου οδηγό
Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος
το ταξίδι
Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν
είσαι εδώ
Θυμάμαι κάποτε που γράφαμε το
γάλα
Με μια μεγάλη κιμωλία
Τις μέρες του Γενάρη
Φορούσαμε γιακάδες ως τ’ αυτιά
Θυμάμαι τα παιχνίδια, που θέλανε
ψυχή παιδιού
Χαμόγελο και κλάμα για να ζήσουν
Την ανάγκη να φωνάξεις, την
έκανες κραυγή
Θυμάμαι ένα κρυφτό που ήταν
πατρίδα
Κάτω από τ’ αστέρια ψάχναμε
ιππότες
Κι’ η μυρωδιά της φράουλας,
άνοιξη φώναζε θα’ ρθεί
Μετρούσαμε τα μπάνια με χάρτινα
καράβια
Κι’ ο Σεπτέμβρης φάνταζε ακόμη
μακριά
Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου
Και κάνεις το κορμί σου οδηγό
Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος
το ταξίδι
Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν
είσαι εδώ
Ένα παιδί εγώ θα μείνω, αρνούμαι
τα κορδόνια μου να δέσω
Και με σκισμένα γόνατα το μέλλον
θα κλωτσήσω
Λουλούδια και χρώματα σ’ όλη τη
γη ν’ απλώσω
Το «Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι»
έχω τη δύναμη να πω
Σήκω λοιπόν σήμερα κιόλας και
βάλε τα πατίνια
Κι’ από το χέρι ας κρατηθούμε σε
άγριες κατηφόρες
Ότι σε πίκρανε κι ότι από χαρά
έκανε την καρδιά σου να σκιρτήσει
Θα τ’ αρπάξουμε με τον καινούργιο
ήλιο που θα βγει .
Είναι το πριν και το μετά που
χαράζουν τη ζωή σου
Λάτρεψέ τα όλα και ξύπνα την
ελπίδα
Άκου τα παιδιά που χορεύουν έξω
απ’ τη φυλακή σου
Το «Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι»
βρες τη δύναμη να πεις
Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου
Και κάνεις το κορμί σου οδηγό
Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος
το ταξίδι
Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν
είσαι εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου