Εσύ που είδες την ανάσα μου
Εσύ που άγγιξες το φτερούγισμα
της πιο βαθιάς μου ανάγκης
Εσύ που κοίταξες στο βλέμμα το ρηχό
κι’ είδες του σύμπαντος
το χρώμα
Εσύ που κράτησες μια μέρα τον άνεμο
που φύσηξε η οργή μου
Πόση πίστη χρειάζεσαι ακόμη
το φως μου να ενώσεις
Με το φως σου
Πόσο ικανή είναι η ρωγμή
Να χωρίσει του άμετρου τη Γνώση
Κι’ ότι αιώνια ζεί
Σε μια στιγμή να σβήσει ;
Αστρόπλοια τα χάδια μας
Και άγιο το κορμί μας
Ελπίδες κουβαλάνε
Αλάτι και ψιλή βροχή
Στον ήλιο μας πως λιώνουν
Όλα
Καθώς πιστέψαμε
Για μια στιγμή
Το άπειρο θα πιάσουν
Μα μόνο το αποτύπωμα ενός φιλιού
Θα κάνει το ταξίδι
Σε κάθε σου ζωή
Στην κουρασμένη σου ψυχή
Καινούργιο φως ν’ ανάψει
Δεν υπάρχει ανταμοιβή
Μήτε κενό υπήρξε
Και ούτε τούτο το φιλί
Μπορείς να δείς
Να μαγαρίσεις
Μήτε
Να ξαναδώσεις
Κάπου στο κάπως
Κάποτε
Ανάμεσα γλιστράνε
Τα λίγα τα πολλά
Και τα μεγάλα
Ετούτα που είπες κι’ έκανες
Όσα πως χάνεις νόμισες
Βαραίνουν στο παρόν σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου