Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

20.3.17

Στη γλώσσα μιας ανύπαρκτης χώρας

Tvxs.gr
---
Πρώτα ο κωδικός 0033 και ύστερα το νούμερο τηλεφώνου του σπιτιού 210... Τρία χτυπήματα και:
-Αααα! Καλώς моїй донечці (στα ουκρανικά= στην κορούλα μου), φωνάζει χαρούμενα η μαμά.
- Привіт, привіт (γειά σου, γειά σου), η απάντησή μου, και ύστερα η φωνή μου μέσα στους τοίχους του σπιτιού που μένω ακούγεται κάπως έτσι:
- Добре, а в тебе як?(καλά είμαι, εσύ πώς είσαι;).
- Όχι, τώρα γυρίσαμε.
-Так(ναι), πήγαμε в(στο) supermarket.
- Добра погода(καλός καιρός), αλλα μετά έβρεκσε λίγο.
-Βρήκα кефір українский (ξυνόγαλο ουκρανικό), купили 10 бутилок (αγόρασα δέκα μπουκάλια).
-A ти?(και εσύ;) Τι έκανες σήμερα;
-Πω πω και πως πήγες μέχρι εκεί;
-A, взяла taxi з(α, πήρες ταξί από τη) δουλειά…
-A, вони звідки; (αυτοί από πού είναι;).
-Α як вони попали сюди з Влодівостока? (και πώς ήρθαν εδώ από το Βλαδιβοστόκ;).
Παρόμοιος μονόλογος ακούγεται και από την άλλη πλευρά της  γραμμής.
Και έτσι είναι εδώ και 20 χρόνια. Μια γλώσσα δικιά μας, χωρίς γραμματική και χωρίς σύνταξη. Νιώθω απόλυτα οικεία μόνο με ανθρώπους αυτής της γλώσσας και αυτής της ανύπαρκτης χώρας.
Μετά βέβαια τίθεται το ερώτημα τι είναι η ύπαρξη και πως την ορίζουμε;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι ανύπαρκτες χώρες έχουν πολλούς κατοίκους, πάρα πολλούς κατοίκους. Αυτό που αλλάζει είναι το φραστικό ζευγάρωμα ουκρανικά-ελληνικά, ουκρανικά-ρώσσικα, ελληνικά-γαλλικά, ελληνικά-γερμανικά, και πάει λέγοντας:
-Α κσέχασα να σου πω... ти знаєш що(εσύ ξέρεις ότι) κσάδελφος αρραβωνιάστηκε;
-Είδα φωτογραφίες στο facebook.
-Так, вона старша(ναι, αυτή είναι μεγαλύτερή του), Ιταλίδα.
-Квіти і (λουλούδια και) δαχτυλίδι.
-Так, такі надуті на фотографіах(φαίνονται σε κακή διάθεση στις  φωτογραφίες) .
-Стрийко (ο θείος) και τα κοριτσια на фотографії(στη φωτογραφία).
- Ну … сидять такі надуті(ναι, σαν θυμωμένοι). Ούτε ένα χαμόγελο...
- Таж заручення, трішки радості …(καλά αφού αρραβωνιάζεται ο άνθρωπος, λίγη χαρά…)
-Mάλλον στην Ουκρανία.
- Я не знаю чи він знає (δεν ξέρω αν το ξέρει).
- Ну добре … мені треба ще закінчити одну роботу (Καλώς, πρέπει ακόμα να τελειώσω μια δουλειά).
-Εντάκσει, φιλιά.
-Γεια, γεια...
Και το ακούστικό τοποθετείται στην οριζόντια θέση του. Είναι ο «χώρος» μας που τον έχουμε πλάσει λέκσι λέκσι, γράμμα γράμμα, εσύ κι γω. Είναι μια αίσθηση χαράς και ελευθερίας. Μια αίσθηση του «δικού σου». Μια αίσθηση ανακούφισης. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε.
Όλοι οι παίχτες γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και οι λέξεις πετάνε χωρίς καθυστερήσεις και προστριβές. Είμαι και είσαι σπίτι! Είμαι και είσαι σε μια «χώρα» που πλάσαμε μαζί.
Anna Mila

*Κείμενο που γράφτηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου